[moRojeM18]

Git gide kirletiyorlar gökyüzünü Anne Umutlarıda tüketiyorlar hep beraber / sevgileri de dillerinde en ince yalanlar, süslü ve sisli yüzleriyle soğuk yüreklerinde ne acıma ne sevgi kimin eli kimin cebinde kimin eli kimi gasbetmis belli değil bense öyle acemi ve şaşkın boş kalan ellerimi bir ömür nereye koyacağımı bilemedim bilemedim, hangi yalanla kimi nasıl soyacağımı tuttuğum her insanın elinde/ ellerim kirlendi gözlerim kirlendi/ baktığım her insanın gözlerinde ne bir gün ışığı içime aktı ne de bir yağmur damlası suskunum, susuzum, yorgunum anne gözlerim, ruhum, bedenim yorgun durmadan kirletiliyor/ kanıyor zaman /kimse aldırmıyor kimse yanmıyor /sevincini ateşe döken gelincik çiçeklerine dönüp bakmıyor çığlıklarına çocukların anne kapkara bir nehir gibi acı akıyor yüzünde yoksulların her akşam tüm çabalarımıza ragmen, herşeyin kirletildiği bir dünyada temiz tutamadık güzelliklerimizi bu yüzden hep vurgun kaldı bir yanımız bir yanımız aşka acıya ayarlı dumanlar yürüyor her akşam beton yığınlarıyla örtülü / sevgisiz kentler üstüne zifiri karanlıklar kimse kimsenin yasını tutmuyor anne bölüşmüyor acısını Sarılki kokun sinsin tenime anne /sevgin işlesin yüreğime bu yalancı dünyada kimim varki başka gözlerimden öpecek içimi ısıtacak bu karanlık soğuk kış gecelerinde Sarilki serinlensin ateşler içindeki alnım yorgunum anne beynim tenim ellerim yorgun kendime sürgün yaşamaktan sevgiye tanımlar aramaktan tüm bu oldu bittilere insanın kayıtsızlığından yorgunum anne yoruldum anne ağrılarım sızılarım yorgun ihanetler yedi umudumu, sevgimi, düşlerimi her gece yalnızlıklar sürüyorum/ kanayan yerlerime ellerime çaresizlikler yüklüyorum üşüyorum bu karanlık gecelerde sarıl bana oysa hiç dönmedim sırtımı insanın emeğine öpmedim namerdin elini/ eğilmedim zalimin önünde ama ezildim bir çaresizin bakışından bir annenın yakarışından bir babanın haykırışından utandım anne dünyayi kirli bahçesine çevirenlerden aç insanların kederinden utandım insanların kayıtsızlığından tüm bu oldu bittilere insanlığımdan utandım anne insanlığımdan heyhatki, bizi ağlatan acılar güldürüyor başkalarını yürek yanarsa titrer anne gül üşürse kaç insan soyundan ihanet görmüş, kaç gül dikeninden mademki ihanet var, öz elleriyle boğsun gül emen çocuklarını anneler ve şairler ihanet etsin şiirlerine bir daha yazmasınlar gül yüzlü sevgililerine şiirler her mısrası kurşun olup saplansın yüreklerine bunca kalabalıkların ve bunca mekanların içinde her defasında yarası kanayan şiirler damlarken içime yüreğimdeki yağmurlarla, herkesin bildigi bu dünyada ve ben adresi olmayan yitik mektuplar gibi yorgun yavru bir kedi gibi yalnız ve sahipsiz öyle mi?