[moRojeM18]

EFENDİME Ahlarım göğe çıkmış, hüzünler perde perde Bir vuslat şarkısıdır dillenir bu yürekte Mesafeler çok uzun yolculuk var öteye Düşlerim sana muhtaç, o kutlu nefesine… Günahlarla diz çökmüş kalbim prangalarda Şu aciz sessizliğim duy neler söyler Sana; Kimse merhem olmuyor bu onulmaz yarama Ümitlerim kırık, dökük Veysel yorgunluğunda… İçimde kutsal nazarının acı sancısı Seni söyler kirpiklerim tıpkı yağmur damlası Alevlenir gönlümde aşk ateşinin hası Bitsin N’olur artık hasretlerimin yası… Rüyalarımda bile En Güzel olan Sensin Cennetlerde yıkanmış narin bir menekşesin Solmamaya yemin etmiş bahar Sensin, gül Sensin "Hızır eli, Hak habibi, Dostların sahibisin"… Kıyılarıma vurdukça hicran ben seni arıyorum Sonsuz gayyalardayım elini bekliyorum Yokluğunun hastasıyım adınla yanıyorum Can değil, canan değil tek seni istiyorum… Dualarımın özü, candamarımda kansın Aşkınla öyle oldur görenler mecnun sansın Gönül tahtıma buyur ruhum senle taçlansın Nefsim gafletle geçen günlerinden utansın… Ah! Duysam duyabilsem “ümmetim” değişini Bakışlarında görsem cennetin neşvesini Silerim işte o an tüm dünya sevgisini Yeter ki kabul buyur yakine vardır beni Yeter ki kabul buyur lütfuna erdir beni